حیوانات بزرگ‌تر واقعاً بیشتر درمعرض خطر سرطان هستند

بررسی ۲۶۳ گونه نشان می‌دهد حیوانات بزرگ‌تر نرخ سرطان بالاتری دارند؛ اما این افزایش کمتر از حد انتظار و بیانگر تکامل راه‌هایی برای کاهش خطر است.
حیوانات بزرگ‌تر عمر طولانی‌تر و سلول‌های بیشتری دارند که ممکن است ازکار بیفتند؛ بنابراین انتظار می‌رود که درمعرض خطر بیشتر ابتلا به سرطان قرار داشته باشند. یک تجزیه‌ و تحلیل جامع از ۲۶۳ گونه نشان می‌دهد که واقعاً چنین است، اما همچنین مشخص شده که برخی از حیوانات بزرگ‌تر روش‌هایی برای کاهش این خطر تکامل داده‌اند.

جورج باتلر، نویسنده‌ی اصلی مقاله از دانشگاه کالج لندن، می‌گوید: «ما اولین شواهد تجربی را ارائه می‌کنیم که نشان می‌دهد بین اندازه‌ی بدن و میزان شیوع سرطان ارتباط وجود دارد؛ به این معنی که گونه‌های بزرگ‌تر بیشتر از گونه‌های کوچک‌تر به سرطان مبتلا می‌شوند.»

نتایج مطالعه‌ی جدید در تضاد با مطالعات قبلی است که هیچ ارتباطی بین جرم بدن و نرخ سرطان نیافته بودند. اما باتلر می‌گوید، بسیاری از این مطالعات‌ فقط تعداد محدودی از گونه‌ها مثلا چند ده گونه را بررسی کرده بودند.

بین اندازه‌ی بدن حیوانات و میزان شیوع سرطان ارتباط وجود دارد

باتلر و همکارانش برای درک بهتر ارتباط، داده‌های مربوط به اندازه و میزان سرطان را در ۷۹ گونه پرنده، ۹۰ گونه پستاندار، ۶۳ گونه خزنده و ۳۱ گونه دوزیست تجزیه‌و‌تحلیل کردند. این داده‌ها حاصل کار محققان قبلی بود که با بررسی سوابق کالبد‌شکافی، درصدد فهمیدن این موضوع بودند که آیا حیوانات در اسارت، مانند آن‌هایی که در باغ‌وحش‌ها و آکواریوم‌ها نگهداری می‌شدند، به هنگام مرگ مبتلا به سرطان بوده‌اند یا خیر.

تیم تحقیقاتی متوجه شد که احتمال ابتلا به سرطان در زمان مرگ، در حیوانات بزرگ‌تر کمی بیشتر از حیوانات کوچک‌تر بود. در میان پرندگان و پستانداران، هر یک درصد افزایش در جرم بدن، به‌طور میانگین با ۰٫۱ درصد افزایش در نرخ سرطان همراه بود. داده‌های مربوط به جرم بدن برای خزندگان و دوزیستان در دسترس نبود؛ بنابراین تیم پژوهشی از طول بدن به‌عنوان معیار جایگزین استفاده کرد و دریافت که هر یک درصد افزایش در طول بدن، به‌طور میانگین با ۰٫۰۰۳ درصد افزایش در نرخ سرطان همراه است.

باتلر و تیمش می‌گویند که یافته‌های آن‌ها ایده‌ای قدیمی به نام پارادوکس پیتو را به چالش می‌کشد. این پارادوکس بیان می‌کند که نرخ سرطان باید متناسب با اندازه‌ی بدن افزایش یابد؛ اما در واقعیت این گونه نیست.

از سوی دیگر، ورا گوربونوا،‌ از دانشگاه روچستر در نیویورک، می‌گوید که ضعف همبستگی مشاهده‌شده همچنان به توضیح نیاز دارد. او می‌گوید: «افزایش خطری که مشاهده شده بسیار بسیار جزئی است و اصلاً با اندازه‌ی بدن متناسب نیست. اگر حیوان کوچکی مانند موش را در نظر بگیرید ، انسان تقریبا ۱۰۰ برابر بزرگ‌تر و فیل ۱۰۰۰ برابر بزرگ‌تر است؛ اما نرخ سرطان در انسان ۱۰۰ برابر بیشتر و در فیل ۱۰۰۰ برابر بیشتر از موش نیست.» گوربونوا می‌گوید، این موضوع نشان می‌دهد که گونه‌های بزرگ‌تر راه‌های بیشتری برای محافظت از خود در برابر سرطان تکامل داده‌اند.

در واقع، تیم پژوهشی با استفاده از درخت‌های تکاملی برای بررسی سرعت تغییر اندازه‌ی بدن گونه‌ها دریافت که گونه‌های پرندگان و پستانداران با اندازه‌ی مشابه، اگر در طول تکامل خود افزایش اندازه‌ی سریع‌تری را تجربه کرده بودند، دفاع‌های بهتری در برابر سرطان داشتند.

مطالعات پیشین نیز نشان داده‌اند که فیل‌ها و نهنگ‌ها دارای سازگاری‌های ژنتیکی خاصی هستند که ممکن است با بهبود فرآیند ترمیم DNA یا جلوگیری از تکثیر سلول‌های معیوب، از آن‌ها در برابر سرطان محافظت کند.

گوربونوا می‌گوید درک عمیق‌تر چگونگی مقاومت برخی از حیوانات در برابر سرطان می‌تواند به درمان‌های جدید برای انسان منجر شود. او می‌گوید: «اگر متوجه شوید که در این حیواناتِ مقاوم به سرطان، مسیرهای بیولوژیکی خاصی وجود دارد که به‌طور متفاوتی تنظیم شده‌اند، می‌توانیم به عنوان مثال، مولکول‌های کوچکی طراحی کنیم که این مسیرها را هدف قرار دهند و سپس سلول‌های سرطانی را به طور مؤثرتری از بین ببرند یا حتی از بروز سرطان جلوگیری کنند.» گوربونوا اضافه می‌کند: «این داروها احتمالاً بسیار امیدوارکننده خواهند بود؛ زیرا این مکانیسم‌ها در طی میلیون‌ها سال تکامل، مورد آزمون و خطا قرار گرفته‌اند.»

مطالعه در مقالات آکادمی ملی علوم ایالات متحده آمریکا منتشر شده است.